Zweimal im Jahr erscheint eine Ausgabe von „Stier und Greif. Heimathefte für Mecklenburg-Vorpommern“. Und für die Herbstausgabe 2024 darf ich einen Text beisteuern, auf Plattdeutsch, so der Wunsch der Herausgeber, und inhaltlich soll es gehen um mein plattdeutsches Liederprogramm.
Weil ich den Herbst aber nicht erwarten kann und überhaupt der Ansicht bin, „was raus muss muss raus“, hier der Text vorab – zum Hören.
Und hier der Text zum Mitlesen – vielen Dank wie immer für das Lektorat an Susanne Bliemel.
Woans ein Leedermåker ward, denn kein mihr is un denn doch wedder
Woans Leeder schräwen warden
Ik bruk 26 Baukståwen, ein poor Teiken un twölf Tons. Dat all gifft dat mit in de Zuckertüt an’n Anfang von de Leedermåker-Grundschaul. Un denn kann’t losgåhn:
Ierst möt ik de Baukståwen so tausåmen setten, dat schmucke Wür entståhn. Denn möt ik disse Wür so reigen, dat sik hier un dor wat riemelt, in Rhythmus un Klang, un ümmer ok so, dat ut all de Riemelie ’ne Geschicht rutsuert. Ut de besten von de twölf Tons ward ein passlich Melodie, sungen tau dat Geschrammel up ein Gitarr.
Un dorbi ümmer de Rägel Nummer ein in Brägen: Ein Leed, dat de Sänger för dat Publikum sülfst utdüden möt, döcht nix.
Woans allens anfungen hett
Leeder mit hochdüütsche Texten har ik all ümmer giern … De sünd in’t Kufferradio in uns Niebu-Wåhnung rup un rünner un egålwech lopen. Frühstück mit denn Senner Schwerin: „Guten Morgen Sonnenschein“ von Nana Mouskouri, „Kleiner Vogel“ von Monika Herz, „Ich geh vom Nordpol…“ von Frank Schöbel… un denn af, in denn Kinnergorden.
Låter, as ik in Jeans ut de Jugendmode dörch mien Plattenbu-Viddel lopen bün, de Horen mit „Action“-Hoorspray in de Höch sprütt, wier mien Soundtrack up Hochdüütsch: „Bataillon d’Amour“ von Silly, „Casablanca“ von City, „Ilse Bilse“ von Pankow orrer „Das Buch“ von de Puhdys.
Bi mien Tanten in’t Schallplattenschapp har ik de iersten Leedermåkers funnen: Gerhard Schöne, Kurt Demmler, Hannes Wader, Jürgen Eger. Un so väl mihr noch sünd dortau kamen, in de välen Johren dornå. Un wenn wi nu hier ierst up Hip Hop orrer de „Hamburger Schule“ tau schnacken kåmen … denn blifft in disse Utgåf von „Stier un Greif“ kein Spierken Platz mihr för wat anners…
Woans dat wieder gåhn is
So üm un bi twölf Johren olt bün ik west, dor is de ierste Gitarr in mien Läwen kåmen. Un so üm un bi 15 Johren wier ik woll olt, dor heff ik tau dat ierste Mål Versen, de ik kritzelt har in mien lütt gräun Notizbauk, up Akkorde sett un sungen. As „Seilschaft Müller“ bün ik dörch denn Nuurden tingelt, bet ik kein einsåmen Leedermåker mihr sien wull.
In Berlin fünn ik fründlich’ Muskanten un tausåmen wiern wi „Gottes eigene Band“ – ein Grupp, de – so gor nich religiösch – nömt wier nå denn Krauch „Gottes eigene Bar“, in de Oderberger Stråt. Chanson – bloots lut. Trüch in Schwerin: „Die Dosenfischer“ – Leeder för Geocacher hebben wi späält. Dat sünd gesellig Lü, de mit Hülp von GPS in de Landschaft Plastedosen verstäken un säuken. Klingt schnåksch – is dat ok. Dat gröttste Konzert von de Dosenfischer: ein gigantisch’ Bühn in Koblenz, an’t „Düütsche Eck“, vör de Bühn: 3.000 Lü.
Jüst as ik dacht heff, nu bün ik mäud von anner Lü, nu is Fieråbend mit de Musik, keemen Frieda un de Pandemie un ik heff ruter funnen: An´n Computer kannst ok alleen Musik måken.
Woans dat mit Leeder up Plattdüütsch löppt
Tjä … dat wier nu väl ut de Muskist… egentlich harrn de Lü von „Stier un Greif“ ja weiten wullt, woans dat hüt so is, mit mien plattdüütsch’ Leederprogramm. Un wat sall ik seggen … Dat is gor nich anners… 26 Baukståwen, ein por Teiken un twölf Tons – mihr bruukt ein ok up Plattdüütsch nich för sungen Geschichten. Bloots de Wür, de sik reigen un riemeln sallen, sünd anner, un de Biller, de diss Språk för mi pråt höllt, sünd all noch niech un frisch, un willen ierst funnen un verståhn sien. Hülp dorbi gifft´t bi Krischan, de sik sogor Såken anhüürn möt, de noch nich fardig sünd – besünners man bi Susanne. Tausåmen sünd Susanne un ik „Blink un Blank“ un wat wi uns Publikum anbeiden, sünd „plattdüütsch Geschichten un Gesang“. Båbentau kann ik einmål in Månd ruter finnen, woans dat Publikum niege Leeder lieden mach: bi de „Lesebühne 3aufA4“ in Schwerin.
Bloots an ein Såk möt ik mi ierst gewennen: dat ik nu ümmer, wenn ik för ein hochdüütsch Publikum sing, gägen de Rägel Nummer ein angåhn un vör jedein Leed verklaukfiedeln möt, wat tau’n Düwel ik mi dorbi dacht heff.